SJAJNE VESTI PODSEĆAJU
Uroš Predić rođen je 7. decembar 1857. godine u Orlovatu (naselje u Zrenjaninu) i uz Paju Jovanovića, bio je jedan od najvećih srpskih slikara realizma. Jedan je od osnivača društva Lada 1904. Bio je neprekidno član ovog društva kao i njegov dugogodišnji predsednik. Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 26. januara 1909, a 3. februara 1910. godine za redovnog člana. Jedan je od osnivača Udruženja likovnih umetnika u Beogradu 1919. godine i prvi njegov predsednik
U Orlovatu je završio osnovnu školu, a potom nemačku školu u Crepaji. Studirao je gimnaziju u Pančevu od 1869. do 1876. godine (pančevačka realka, koja je kasnije dobila ime po njemu). Obzirom da je bio vrlo darovit, dobio je stipendiju Matice srpske, pa je 1876. otišao na bečku slikarsku akademiju. Završio je Umetničku akademiju u Beču 1880. godine u klasi profesora Gripenkerla (Christian Grieppenkerl), istaknutog bečkog slikara. Gripenkerl je imao veliki uticaj na Predića, pa ga je tako privolio da radio u njegovom privatnom ateljeu 1882. godine. U periodu 1883-1885. bio je asistent Umetničke akademije u Beču, a tada je po uputstvu prof. Gripenkerla i arhitekte Hanzena izradio je 13 slika mitološke sadržine za friz Parlamenta u Beču. U toku svojih studija dobio je Gundelovu nagradu – za slikanje uljem po muškom modelu.
U Srbiju se vraća 1885. godine zbog porodičnih obaveza. U Orlovatu radi seriju slika iz života svojih seljaka. Zatim je 1886-1889. boravio u Beogradu, 1890-1893. u Novom Sadu i u Starom Bečeju. U periodu 1894-1909. živi u Orlovatu, a od 1909. godine pa do smrti u Beogradu. Svoje slike samostalno izlaže 1888, 1910, 1920, 1949. godine u Beogradu, 1890, 1949. u Novom Sadu, 1890. u Sremskim Karlovcima, 1890. u Pančevu i Vršcu.
Od žanr scena, poznata dela su Vesela braća i Siroče (na majčinom grobu), zatim istorijska dela su Hercegovački begunci i Na Studencu. Jedna od najpoznatijih njegovih slika je Kosovka devojka. Uradio je čuvene portrete predsednika Akademije: Sime Lozanića, Stojana Novakovića (1920), Jovana Žujovića (1921), Jovana Cvijića (1923), Đorđa Vajferta (1927) Slobodana Jovanovića (1930), Bogdana Gavrilovića (1935) i Aleksandra Belića (1940). Zatim portreti Mihaila Petrovića (1943), Ksenije Atanasijević (1917), Brane Petronijevića (1911) itd.
Uroš Predić je tipični predstavnik akademskog realizma, majstor ikona (više od 1000 ikona), portreta i istorijskih kompozicija. Portretisao je gotovo sve istaknute ličnosti Srbije s kraja 19. i iz prve polovine 20. veka. U svom slikarskom opusu najviše su zastupljeni portreti, ikonografija, žanr i istorijske kompozicije, ređe predeo, i samo jedan akt.
Oslikao je prelepi ikonostas bečejske pravoslavne crkve i ikonostas u kapeli bečejskog veleposednika Bogdana Dunđerskog. Takođe naslikao je više ikonostasa i zbog toga se ocenjuje da je poslednji značajan srpski ikonopisac. U pokušaju da postigne što uverljiviju sličnost sa likom naručioca i insistirajući na prepoznatljivosti, Predić je postao hroničar građanskog društva svoga vremena. Godine 1885. u Pančevu je počeo sa slikanjem portreta po porudžbini, ponekad uz pomoć fotografija. Radio je najčešće reprezentativne portrete, glave ili biste. Poseban kvalitet kod Predića ima njegov crtež, što je posebno uočljivo u njegovim sačuvanim blokovima za skiciranje. U svom dugom stvaralačkom životu ostao je veran pravilima starih majstora i istrajao je na isticanju crteža i jasnoće kompozicije, pokazujući otpor prema težnjama mladih umetnika koji su se školovali u Minhenu i Parizu.
Uroš je doživeo duboku starost – 96 godina. Bio je najstariji srpski slikar. Prema sopstvenoj želji sahranjen je Orlovatu. Do poslednjeg trneutka je radio i bio pun radne energije i vedrine. Nekoliko meseci pre smrti peo se na stolicu da ređa neke slike u svom ateljeu, pao je i tom prilikom se povredio (polomio nogu), od toga se nikada nije potpuno oporavio i ubrzo je umro.
Umro je u Beogradu, 11. februar 1953. godine.
Morate se ulogovati da bi postavili komentar Login